ΔΙΑΔΡΑΣΗ
Ένα Αγγελάκη έφυγε – μιλώντας μαζί της
Το ποίημα “Λέει η Πηνελόπη” – γραμμένο από την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ – το διδάχθηκα φέτος, στο μεταπτυχιακό μου στη Δημιουργική γραφή, σ΄ένα εργαστήριο. Το ποίημα ήταν ενταγμένο στην ενότητα “Μυθολογία – Μυθικό πρόσωπο”. Το ένιωσα σαν μια μύχια γυναικεία εξομολόγηση, που εμπεριέχει όλες τις αδικαίωτες γυναικείες φωνές. Με ξάφνιασε η πλάγια ματιά του και η λυρική του ευαισθησία.Το ποίημα αυτό της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ έγινε η αφορμή, για να αναστοχαστώ και να αποπειραθώ εν συνεχεία, να γράψω ένα δικό μου ποίημα, αφιερωμένο στο δικό μου Μυθικό Αντι-Οδυσσέα. Θα θυμάμαι πάντα την βαθιά και ανυπόκριτη φωνή της. Ένα σπάραγμα πόνου, οδύνης, απώλειας και Ανθρωπιάς.Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Λέει η Πηνελόπη
And your absence teaches me Ένα Αγγελάκη έφυγε – μιλώντας μαζί τηςwhat art could not –Daniel WeissbortΔεν ύφαινα, δεν έπλεκαένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνακάτω απ’ το βάρος της λέξηςγιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφρασηόταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου—απουσία από τη ζωή—κλάματα βγαίνουν στο χαρτίκι η φυσική οδύνη του σώματοςπου στερείται.Σβήνω, σχίζω, Ένα Αγγελάκη έφυγε – μιλώντας μαζί τηςπνίγω τις ζωντανές κραυγές«πού είσαι, έλα, σε περιμένωετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»και ξαναρχίζω το πρωίμε νέα πουλιά και λευκά σεντόνιανα στεγνώνουν στον ήλιο.Δε θα ’σαι ποτέ εδώμε το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδιανα στάζουν τα παλιά ταβάνιαφορτωμένα βροχήκαι να ’χει διαλυθεί η δική μουμες στη δική σου προσωπικότηταήσυχα, φθινοπωρινά…Η εκλεκτή καρδιά σου—εκλεκτή γιατί τη διάλεξα—θα ’ναι πάντα αλλούκι εγώ με λέξεις θα κόβωτις κλωστές που με δένουνμε τον συγκεκριμένο άντραπου νοσταλγώόσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέαςκαι ν’ αρμενίζει τις θάλασσεςστου καθενός το νου.Σε λησμονώ με πάθοςκάθε μέραγια να πλυθείς από τις αμαρτίεςτης γλύκας και της μυρωδιάςκι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβωστο τέλος τι ανθρώπινη παρουσίατι απουσίαή πώς λειτουργεί το εγώστην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνοπώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριοτο σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό τουσηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτισα να το πελεκάνεπότε άρρωστο και πότε ερωτευμένοελπίζονταςπως ό,τι χάνει σε αφήκερδίζει σε ουσία
Γιάννης Δημογιάννης
Με βάφτισαν Οδυσσέα
Δημήτρης Μπούρας – από τις διαδρομές στην Οδησσό
Με βάφτισαν Οδυσσέα
Όχι του βασιλέα, αλλά του αδελφού της μάνας μου– πέθανε, είπαν, φυματικός σ’ ένα ποτάμι, νύχταΓι’ αυτό και οι λέξεις μου κουβαλούσαν ανέκαθεν ποταμίσιες πέτρες κι υγρασίαγια όσα δεν πρόλαβε αυτός να ταξιδέψειΉταν, βλέπεις, που οι περισσότεροι μουρμούριζανπως το όνομα μπορεί και να έβγαινε σημαδιακό.Από τότε, πέντε φορές πηγαινοήλθα Ιθάκη Τροία και λίγο πριν φτάσω στο νησίπάντοτε επέστρεφα στην εξορία των ΑχρείωνΠοτέ μου δεν κατάλαβα, Πηνελόπη, ποιος σκαρφίστηκε τούτο το ναύλοΠοιες άρρωστες ψυχές με υποθήκευσαν, ποιοι πείραξαν την πυξίδαΠοιοι όρισαν τα ρήτρα, τον αφέντη, τον πιστό ή τον προδότηΑπλά, πενήντα τόσα χρόνια κι ακόμη μαραγκιάζω εξόριστος από το σπίτι μαςΜε αγέννητο το παιδί και προδομένα τ’ όνειρά μαςΜε την ψυχή μου ανέστια, να ξεχρεώνει υποθήκες ξένων.Κι όμως τους πίστεψα, ΠηνελόπηΜπες – μου είπαν – στο σκαρί, αρκεί που ξέρουμε εμείςΤράβα κουπί, τον Αγαμέμνονα υπάκουε, ασ’ τα κρεβάτια και τους όρκους της παντρειάςΚι ο χρόνος κατάντησε μία συναλλαγήΚι απέμεινα να βολοδέρνω μακριά σουΔημήτρης Μπούρας – Διαδρομές στην ΟδησσόΤώρα, δίπλα στα βότσαλα της θάλασσας συλλογιέμαι τι απέμεινεΑν άραγε με αναγνωρίσεις όπως με έσκαψε η αρμύραΑν θα χωρέσεις τη λιγοσύνη ενός βασιλιά φυματικού.Στις αμμουδιές όμως του Πρίαμου,λίγα πια σώθηκαν απ’ όσα πίστεψε η αγάπη σουΗ θάλασσα διάβρωσε τα κυπαρίσσια που κάποτε άγγιξεςΤα λόγια μου αποδείχθηκαν σκιές. Κατάντησα κι εγώ ένας μνηστήρας.Στις όχθες της Τροίας, γυρνώ την κλεψύδρα ανάστροφα κι ορίζω αναπότρεπτο χρησμόΜην καταδέχεσαι κανέναν όρκο να κρατήσειςΠαρ’ το παιδί μας και άφησε μόνο μία ποταμίσια πέτρα μέσα σουΓια να γυρνώ κάθε που δύει ο ήλιοςκαι να ακουμπώ τη γη σου.
- σχετικοί σύνδεσμοι: “Η μέρα της επιστροφής”
- Μανόλης Αναγνωστάκης – Ένας Δον Κιχώτης και η αιώνια σιωπή
- Γιάννης Δημογιάννης – Μανόλης Αναγνωστάκης «Μιλώ»
- Γιάννης Δημογιάννης: “Sebastiao Salgado, ο ασπρόμαυρος γητευτής”
- https://www.facebook.com/dbouras1
- https://www.facebook.com/dbouras1/posts/10212354442894771
- https://www.facebook.com/photo.php?
No comments:
Post a Comment