Γιάννης Δημογιάννης: Ύπνωση ή έκρηξη;

"Νάρκης του άλγους δοκιμές
εν φαντασία και λόγω" (Κ. Καβάφης)

Που σημαίνει, προσπάθειες να ναρκώσουμε τον πόνο, στη φαντασία και το λόγο. Ή τουλάχιστον, να τον ανακουφίσουμε.
Μία σκέψη, που γεννιέται κάπου ανάμεσα στη μεγάλη χειμωνιάτικη νύχτα και την Άνοιξη, που δειλά διεκδικεί τη θέση της. 
Για την ακρίβεια, πρωινό Μεγάλης Παρασκευής. Όταν η ζωή βυθίζεται βαθιά μέσα στο σώμα της νύχτας. Πληγωμένη και ταπεινωμένη από την ανθρώπινη σκληρότητα.
Μία μέρα πριν - όταν ο μύθος θέλει το σώμα της ελπίδας να υψώνεται πάνω στο σταυρό - ανακαλώ τους στίχους του  Αλεξανδρινού.
Δεν τρέφει ελπίδες και ψευδαισθήσεις μάταιες, ο λόγος του. Η νύχτα, τελικά θα νικήσει και πίσω της, θα μείνει μόνο ο πόνος της απώλειας.  
Κολλάω πάνω στην πρώτη λέξη. Ιχνηλατώ τα πολλαπλά της πρόσωπα:
Πρόσκαιρη παράλυση που προκαλείται από φόβο ή άλλο ισχυρό συναίσθημα.
Προσωρινή ελάττωση ή απώλεια των αισθήσεων.
Αποχαύνωση, χαλάρωση, μούδιασμα, κώμα.
Ύπνωση, μειωμένη δραστηριότητα.
Χειμερία ή θερινή νάρκη.
Ελάττωση των διανοητικών λειτουργιών.
Εντυπωσιάζομαι από την ποικιλία των διαφορετικών παραλλαγών Νάρκης. Κοιμόμαστε βαθιά, κοιμόμαστε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, έχουμε παραδοθεί στη νάρκωση, αλλά η χαύνωση δεν επιτρέπει στο νου να δράσει.
Η ιδέα γεννιέται, περισσότερο σαν πείραμα και μελλοντικό σενάριο ενός βιβλίου. Αναρωτιέμαι, παίζοντας με τις λέξεις και τους συμβολισμούς τους:
"Λες η λέξη να είναι διαθέσιμη; Τόσο κοινότοπη, τόσο συνηθισμένη; Αποκλείεται! Σιγά, να μην έχει χρησιμοποιηθεί!"
Μετά δύο τρεις γραφές, η λέξη γίνεται δεκτή, το όνομα κατοχυρώνεται. Νάρκη. Τόσο τετριμμένη, κι όμως κανείς blogger δεν την έχει κάνει οικόσημο, στη σελίδα του...
Κουρασμένος και απογοητευμένος από τους μηχανισμούς λογοκρισίας του fake-book, αρνούμαι να σέρνομαι πίσω από εξωφρενικούς κανονισμούς. Αρνούμαι να στριμώχνω την ελευθερία στη σκέψη μου. Αρνούμαι να εξαρτιέμαι ακόμη και από μία ιδέα ή συνήθεια, δικιά μου, όσο ενδιαφέρουσα κι αν υπήρξε. Αρνούμαι, δηλαδή, να εξαρτώμαι και εν τέλει να ναρκώνομαι.
Το επιμύθιο της πρόσφατης διαδικτυακής μου περιπέτειας, αυτό μου διδάσκει:
"Ανάμεσα στις δύο εκδοχές της λέξης Νάρκη, τελικά, είτε διαλέγεις την Ύπνωση, είτε προτιμάς να βάλεις μία νάρκη, για να τινάξεις όσα σε συνθλίβουν.
Στο χέρι μας είναι οι Νύχτες να μην γίνουν από εδώ και εμπρός, πληθυντικού αριθμού.


ΥΓ: εγώ πάντως διαλέγω τη γυάλινη σφαίρα της φίλης Νόπης Γαϊτανίδου. Η πιο όμορφη νάρκη στα θεμέλια ενός άρρωστου κόσμου. 
Κρατώ τους γήινους αντικατοπτρισμούς.